Kłopotowski Ignacy
Ksiądz Ignacy Kłopotowski
urodził się 20
lipca 1966 r. w Korzeniówcne na Podlasiu w rodzinie
katolickiej. Ukończył
gimnazjum klasyczne w Siedlcach. W 1883 r. wstąpił do Seminarium
Duchownego w
Lublinie. Po czwartym roku, jeszcze jako alumn, został wysłany na
dalsze
studia do Akademii Duchownej w Petersburgu. Święcenia kapłańskie
otrzymał 5
lipca 1891 r. w katedrze lubelskiej.
Po święceniach pełnił obowiązki
wikariusza parafii Nawrócenia
św. Pawła w Lublinie, kapelana szpitala św. Wincentego oraz profesora
Seminarium Duchownego. W
1908 r., za zgodą władz duchownych, przeniósł się z Lublina
do Warszawy.
Duszpasterzował w świątyniach warszawskich. Od 1919 r. do końca życia
był
proboszczem parafii Matki Bożej Loretańskiej przy kościele św.
Floriana,
obecnej katedrze warszawsko-praskiej.
Wyróżniał się ogromną
aktywnością i nie spotykaną
ofiarnością w służbie człowiekowi. Przepowiadanie Ewangelii potwierdzał
czynami miłosierdzia. Zasłynął jako opiekun ubogich. Założył szereg
instytucji dobroczynnych, a mianowicie: Dom zarobkowy w Lublinie,
szkołę
rzemieślniczą, Przytułek św. Antoniego dla kobiet z marginesu
społecznego,
sierocińce oraz domy dla starców. Był też inicjatorem
założenia sieci szkół
wiejskich, za co spotkały go represje ze strony władz rosyjskich.
Przekonany, że najskuteczniejszym
sposobem ewangelizowania
jest słowo drukowane, wydawał broszury religijne oraz prasę katolicką.
Aby zapewnić ciągłość tego apostolstwa,
w 1920 r., założył
Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Loretańskiej. Swoim
duchownym córką
przekazał również na dzieła apostolskie zakupiony w 1928 r.
rozległy teren
leśny nad rzeką Liwiec, oddalony 65 km od Warszawy, nazwany "Lorettem",
gdzie znajduje się obecnie diecezjalne sanktuarium maryjne.
W formacji zmierzał do tego, aby siostra
loretanka, na wzór
Maryi, była służebnicą słowa Bożego. Zmarł w opinii świętości 7
września
1931 r.
Błogosławiony Ignacy Kłopotowski siły do pracy apostolskiej czerpał z modlitwy, a szczególnie z Eucharystii, długie godziny spędzając przed tabernakulum. Z pobożnością eucharystyczną łączył pobożność maryjną. Zatroskany było świętość własną, świętość członków założonej wspólnoty zakonnej oraz świętość wszystkich Polaków. Jego życie nacechowane było wiernością woli Bożej i bezwzględnym zaufaniem Bożej Opatrzności.